Maamme

Земля Варт, Земля Варт, Приемная территория Варт, Люд хёгт, о дира орд! 𝄆 Ej Lyfts en höjd mot himlens rand, Ej sänks en dal, ej sköljs en strand, Mer älskad än vår bygd i nord, Än våra fäders jord. 𝄇 Варт земля ар фаттигт, скалл са бли фор ден, сом гулд бегер. En främling far oss stolt förbi: Men detta landet älska vi, För oss med moar, fjäll och skär Ett guldland dock det är. Vi älska våra strömmars brus Och våra bäckars språng. Den mörka skogens dystra sus, Vår stjärnenatt, vårt sommarljus. Allt, allt, vad här som syn, som sång Vårt hjärta rört en gång. Här striddes våra fäders strid Med tanke, svärd och plog. Här, här, i klar som mulen tid. Med lycka hård, med lycka blid. Det finska folkets hjärta slog. Här bars vad det fördrog. Vem täljde väl de striders tal. Сом детта народный дар. Då kriget röt från dal до dal. Då frosten kom med hungers kval. Vem mätte allt dess spillda blod Och allt dess tålamod? Och det var här det blodet flöt, Ja, här för oss det var, Och det var här sin fröjd det njöt, Och det var här sin suck det göt. Det folk som våra bördor bar Långt före våra dar. Хар ар осс лювт, хар ар осс готт, хар ар осс аллт бескарт; Hur ödet kastar än vår lott. Ett land, ett fosterland vi fått, Vad finns på jorden mera värt Att hållas dyrt och kärt? Och här och här är detta land. Vårt öga ser det här, Vi kunna sträcka ut vår hand Och visa glatt på sjö och strand Och säga: se det landet där. Vårt fosterland det är. Och fördes vi att bo i glans Bland guldmoln i det blå, Och blev vårt liv en stjärnedans. Дар тар эй гётс, дэр сосать эй фэннс. Till detta arma land ändå Vår längtan skulle stå. О земля, du tusen sjöars land, Där sång och trohet byggt, Där livets hav oss gett en strand, Земля Vår forntids, земля vår framtids. Var för din fattigdom ej skyggt. Вар фритт, вар глатт, вар tryggt. Din blomning, sluten än i knopp, Skall mogna ur sitt tvång; Se, ur vår kärlek skall gå opp Ditt ljus, din glans, din fröjd, ditt hopp. Оч högre klinga skall en gång Vår fosterländska sång.

Oi maamme, Suomi, synnyinmaa, soi, sana kultainen! 𝄆 Ei laaksoa, ei kukkulaa, ei vettä rantaa rakkaampaa, kuin kotimaa tää pohjoinen, maa kallis isien! 𝄇 На маамме köyhä, siksi jää, jos kultaa kaivannet Sen vieras kyllä ​​hylkäjää, mut meille kallein maa on tää, sen salot, saaret, manteret, ne meist on kultaiset. Ovatpa meille rakkahat koskemme kuohuineen, ikuisten honkain huminat, täht'yömme, kesät kirkkahat, kaikk'kuvineen ja lauluineen mi painui sydämeen. Täss auroin, miekoin, miettehin isämme sotivat, kun päivä piili pilvihin tai loisti onnen paistehin, täss Suomen kansan vaikeimmat he vaivat kokivat. Tään kansan taistelut ken voi ne kertoella, ken? Kun sota laaksoissamme soi, ja halla näläntuskan toi, ken mittasi sen hurmehen ja kärsimykset sen? Täss on sen veri virrannut hyväksi meidänkin, täss iloaan on nauttinut ja murheitansa huokaillut se kansa, jolle muinaisin kuormamme pantihin. Tääll 'olo meill on verraton ja kaikki suotuisaa, vaikk onni mikä tulkohon, maa isänmaa se meillä on. Mi maailmass on armaampaa ja mikä kalliimpaa? Ja tässä, täss 'on tämä maa, sen näkee silmämme. мне катта воимме оджентаа джа ветта рантаа осойттаа джа шаноа: кас туосс 'он се, маа армас ишаимме. Йос loistoon meitä saatettais vaikk 'kultapilvihin, mis itkien ei huoattais, vaan tärkein riemun sielu sais, ois tähän köyhään kotihin halumme kuitenkin. Totuuden, runon kotimaa maa tuhatjärvinen miss 'elämämme suojan saa, sa muistojen, sa toivon maa, ain ollos, onnees tyytyen, vapaa ja iloinen. Sun kukoistukses kuorestaan kerrankin puhkeaa, viel lempemme saa nousemaan sun toivos, riemus loistossaan, ja kerran, laulus synnyinmaa korkeemman kaiun saa.

Наша земля, наша земля, наше Отечество! Звоните, милое слово, о звук! 𝄆 Ни возвышающегося холма, ни величественной горы, Ни покатой долины, ни северной берега, Нет более любимого, чем это - земля наших отцов. 𝄇 Земля наша бедна, и так будет Для того, кто жаждет золота. Чужеземцы гордо проходят, но мы всегда будем любить эту землю, мы видим, В болотах и ​​падениях, и островах и волнах, Золотая земля, такая храбрая. Мы любим наши пульсирующие ручьи, такие яркие, Наши фонтанирующие потоки, такие сильные, Шепот темного леса ночью, Наши звездные небеса, наш летний свет, Все, все, что мы видим и пели, Чувствовали и жили среди них. Здесь наши отцы сражались без страха, Мечом, плугом и мыслью. И здесь, в пасмурные и ясные времена, С удачей впереди или сзади, Их финские сердца бились, и творили И выносили того медведя, которого они должны. Кто расскажет обо всех битвах сказку, В которой этот народ выстоял, Когда война бушевала от долины к долине, Когда наступил мороз с воплем голода? Кто отмерил всю пролившуюся кровь, И все терпение их хорошо? И именно здесь пролилась их кровь, За нас, здесь, на этом берегу; И именно здесь рождались их радости, Здесь их вздохи вздыхали и бежали, Те люди, которые наши бремена несли Перед нами, задолго до того. Здесь сладко и хорошо, мы знаем, Все нам здесь дано; Как бы ни судьба ни бросила нашу судьбу, Земля у нас есть отечество. Будет ли на земле что-нибудь более достойное, чем дорого? А вот и вот это отечество, Здесь каждый глаз видит; И мы можем протянуть указывающую руку, Чтобы с радостью показать свое море и берег, И сказать: «Вот эта страна, это, это Наше Отечество». И если бы нас заставили подняться К золотым облакам снизу, И если бы мы двинулись в звездное небо, Где никто не плачет, где никто не вздыхает, Но в эту бедную одинокую страну, Но наши страстные сердца ушли бы. О, земля, земля тысячи озер, Веры, и миря, и ликования, Где главное море жизни дало нам берег, Земля наших прошлых времен, земля нашего будущего, Не стесняйся своей бедности, никогда не будь, Успокойся, будь рад, будь свободен! Твой цветок, скрытый теперь от взора, Вскоре распустится бутон. Вот! от нашей любви восстанет правильно, Твое солнце, твоя надежда, твоя радость, твой свет, И выше, однажды, более полный и сильный, Будет звучать песня нашей страны. (Пер. Со шведского Анны Крук, 1904 г.)

[voːrt ˈlɑnːd | voːrt ˈlɑnːd | voˑrt ˈfostærlɑnd | jʉːd ˈhøkt | uː ˈdyːrɑ ˈuːrd ‖ | ej ˈlyfts en ˈhøjd muːt ˈhimlens ˈrɑnːd | ej ˈseŋks en ˈdɑːl | ej ˈɕøls en ˈstrɑnːd | meːr ˈelskɑd en voːr ˈbyɡd iː nuːrd | en ˈvoːrɑ ˈfeːdærs ˈjuːrd ‖] [din ˈblumniŋ | ˈSlʉːten ˈen iː ˈknopː | skɑlː ˈmuːɡnɑ ˈʉːr sitː ˈtvoŋ ‖ | ˈSeː | ˈɄːr voːr ˈtɕæːrlek skɑlː ɡoː ˈopː ditː ˈjʉːs | din ˈɡlɑns | din ˈfrøjd | ditː ˈhopː ‖ | ok ˈhøːɡre ˈkliŋːɑ ˈskɑlː en ˈɡoŋ voːr ˈfostærlendskɑ ˈsoŋ ‖]

[oi̯ ˈmɑːmːe | ˈSuo̯mi | ˈSynːyi̯nˌmɑː | ˈSoj | ˈSɑnɑ ˈkultɑi̯nen ‖ | ei̯ ˈlɑːksoɑ | ej ˈkukːulɑː | ei̯ ˈʋetːæ ˈrɑntɑː ˈrɑkːɑːmpɑː | ˈKui̯n ˈkotiˌmɑː tæː ˈpohjoi̯nen | mɑː ˈkɑlːis ˈisien ‖] [sun ˈkukoi̯stukses ˈkuo̯restɑːn ˈkerːɑŋkim ˈpuhkeɑː | ˈƲie̯l ˈlempemːe sɑː ˈnou̯semɑːn sun ˈtoi̯ʋos | ˈRie̯mus ˈloi̯stosːɑːn | jɑ ˈkerːɑn | ˈLɑu̯lus ˈsynːyi̯nˌmɑː ˈkorkeːmːɑn ˈkɑi̯un ˈsɑː ‖]